Γιατί ψηφίζω
Η πολιτική είναι μια προσπάθεια για την επικράτηση της τάξης, της δικαιοσύνης, μιας διοίκησης που εξασφαλίζει το γενικό συμφέρον και το κοινό καλό. Είναι ένα μέσο για την πραγματοποίηση της ένταξης όλων των ατόμων στην κοινότητα και την ίδρυση της δίκαιας πόλης κατά τον Αριστοτέλη.
Όμως σε μια κοινωνία όπως η δική μας, όπου τα διαθέσιμα αγαθά είναι λιγότερα από τις ανάγκες μας προς ικανοποίηση, ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να αποκτήσει για τον εαυτό του το μέγιστο των πλεονεκτημάτων σε βάρος των άλλων. Η απόκτηση εξουσίας είναι το πιο δραστικό μέσο για να το επιτύχει. Δυστυχώς, ο πολιτικός άνδρας στις μέρες μας παρακινείται πρωτίστως από το προσωπικό του συμφέρον, καταπολεμά τον άλλον διεκδικητή και μετατρέπει τον βιολογικό του αγώνα για την ικανοποίηση των αναγκών του σε αγώνα για τα πρωτεία.
Στην άλλη πλευρά βρίσκονται οι πολίτες ψηφοφόροι που καλούνται, ανά τέσσερα χρόνια, να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους που θα κυβερνήσουν τη χώρα, βάσει του σημαντικότατου δικαιώματος του εκλέγειν, κατοχυρωμένο συνταγματικά σε όλες τις δημοκρατίες. Οι προσερχόμενοι στις κάλπες έχουν απαιτήσεις και προσδοκίες από τους κυβερνώντες. Ελπίζουν πως το μέλλον το δικό τους, των παιδιών τους, της χώρας θα είναι καλύτερο.
Έχουν επομένως πολύ μεγάλη σημασία τα κριτήρια με τα οποία θα εκλέξουμε τα πρόσωπα εκείνα που θα μας εκπροσωπούν σε εθνικό, τοπικό, ευρωπαϊκό επίπεδο. Πρόσωπα που πρέπει να είναι σε θέση να μεγιστοποιήσουν την ανταπόκρισή τους στις απαιτήσεις των πολιτών. Για να το επιτύχουν αυτό, πρέπει να γνωρίζουν τις ιδέες και τα αισθήματα των πολιτών, γι’ αυτό και είναι πολύ σημαντική η ελευθερία και η ισότητα στην κοινωνία μας. Η ελευθερία για να διατυπώνουμε τις απαιτήσεις μας και η ισότητα διότι παρέχει τη βεβαιότητα πως οι απαιτήσεις μας θα βαραίνουν ισομερώς.
Οι υποψήφιοι πρέπει αρχικά να κάνουν έλεγχο στον ίδιο τους τον εαυτό ώστε να διαθέτουν αυτογνωσία. Είναι ικανοί να διεκδικήσουν την ψήφο; Διαθέτουν όλα τα προαπαιτούμενα; Η ενασχόληση με τα κοινά δεν είναι απλή υπόθεση, είναι η ύψιστη προσφορά ενός συνειδητού πολίτη σε μία δημοκρατία.
Έστω ότι οι υποψήφιοι έχουν κάνει τον έλεγχο στον εαυτό τους και έκριναν ότι είναι σε θέση να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Το βάρος της ευθύνης πέφτει τώρα στους ώμους των ψηφοφόρων, οι οποίοι θα μετρήσουν ποιος είναι κατάλληλος και ποιος ανεπαρκής.
Το πρώτο κριτήριο είναι η πνευματική, νοητική και ψυχική επάρκεια των υποψηφίων. Θα κληθούν να αποφασίσουν για τα μεγάλα και μικρά θέματα του κοινωνικού συνόλου και χρειάζεται να διαθέτουν λόγο και λογική.
Δεύτερο κριτήριο επιλογής είναι η εργασιακή τους ζωή. Είναι εργατικός ο εκλεκτός μας; Έχει ασκήσει το επάγγελμά του; Αγαπά την εργασία του; Είναι έντιμος; Γνωρίζει το αντικείμενο με το οποίο θα ασχοληθεί; Έχει εμπειρίες σε αυτό;
Τρίτο κριτήριο επιλογής είναι η διοίκηση του οίκου του, της οικογένειας. Αν δεν μπορεί ένας οικογενειάρχης να τακτοποιήσει τα του οίκου του, να φροντίζει τα μέλη της οικογένειάς του, πώς θα είναι σε θέση να δίνει λύσεις σε θέματα που αφορούν ευρύτερο σύνολο;
Η αυτοπραγμάτωση και η κοινωνική καταξίωση είναι ίσως οι δύο μεγάλοι στόχοι, το νόημα της ζωής μας. Άλλο ένα κριτήριο λοιπόν είναι η κοινωνικότητα του υποψηφίου. Μετέχει στην κοινωνία; Επικοινωνεί με τα μέλη της κοινότητάς του; Έχει αναπτύξει σχέσεις μαζί τους; Ενδιαφέρεται για τα προβλήματά τους ή είναι απλά ένας παρατηρητής εξ αποστάσεως;
Η Ελλάδα στην αρχαιότητα προσέφερε στον παγκόσμιο πολιτισμό δύο μεγάλα δώρα, τη φιλοσοφία και την ποίηση. Στο DNA μας είναι ο λόγος και το συναίσθημα. Ο πολιτικός, εκτός από λόγο, πρέπει να διαθέτει και συναίσθημα, να είναι ικανός να συμπάσχει στα ανθρώπινα πάθη, να μπορεί να απαλύνει τον πόνο του άλλου, να γνωρίζει να μιλά και να παρηγορεί.
Στον Επιτάφιο του Περικλή, ο Θουκυδίδης θεωρεί άχρηστο αυτόν τον πολίτη που δεν ενδιαφέρεται για τα κοινά, είτε αυτός είναι εκλέγων είτε εκλεγόμενος. Και στις δύο αυτές θέσεις υπάρχει «μέθεξη», συμμετοχή στα κοινά. Μόνο έτσι αυτοπραγματώνεται ο πολίτης, αισθάνεται ότι εκπληρώνει, υπηρετεί το νόημα της ζωής του.
Ζωή δεν σημαίνει μόνο επιβίωση. Σημαίνει υπέρβαση του εαυτού μας, εξερεύνηση και ενός άλλου «εγώ» πέραν του δικού μας. Προσπάθεια και αγώνας με όλες μας τις δυνάμεις για βελτίωση της ποιότητας ζωής των παιδιών μας και των συμπολιτών μας. Ο άνθρωπος έχει απεριόριστες δυνατότητες, αρκεί να χαίρεται τη ζωή του, να ευχαριστεί τον Θεό γι’ αυτό το δώρο, να χαίρεται που είναι γονιός, εργαζόμενος, να απολαμβάνει όλα όσα προσφέρει μια ευνομούμενη πολιτεία. Για να διατηρηθεί αυτή η πολιτεία ευνομούμενη, ο πολίτης πρέπει να είναι σε διαρκή εγρήγορση.
Γιατί άραγε οι αρχαίοι πρόγονοί μας συνέστησαν την περίφημη πόλη-κράτος, δημιουργία παγκόσμιας καινοτομίας και σύλληψης; Διότι οι κοινωνίες, μέχρι τότε, ήταν άναρχες και φυλετικές, οι άνθρωποι ήταν δύσκολο να συνυπάρξουν χωρίς θεσμούς και χωρίς νόμους. Ο φόβος ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα. Η πόλη-κράτος προσέφερε νόμους και δίκαιο. Ο Σωκράτης σταματούσε τους Αθηναίους στον δρόμο και τους έλεγε «δεν ντρέπεσαι να είσαι πολίτης της μεγαλύτερης πόλης στον κόσμο και να μην ενδιαφέρεσαι για τα κοινά;».
Ας φροντίσουμε λοιπόν να μην αισθανθούμε ντροπή για το πρόσωπο που θα επιλέξουμε να φροντίζει για τη χώρα μας, για την πόλη μας. Ας έχουμε πρόνοια.